Cultureel Centrum Nesterlé
Terug
Een verdrietig verhaal dat een grote glimlach teweegbrengt
Gezien in Nesterlé: Het meisje met de zwavelstokjes, door theatergroep Het Kleine Theater. Met twee van mijn kleinkinderen, van 5 en 8 jaar, bezoek ik deze voorstelling.
Buiten bij Nesterlé speelt een violist, op de grond zijn hoed voor een bijdrage. Later wordt duidelijk dat deze violist bij de voorstelling hoort, want de spelers stellen al snel de vraag: “Wie heeft er een violist gezien..?”
In de interactie met het publiek worden de kinderen als vanzelf meegezogen in het verhaal. De voorstelling speelt zich af op de zolder van de oma van de twee speelsters – makers/acteurs Anke Engels en Vimala Nijenhuis- die het verhaal van Het meisje met de zwavelstokjes op een eigentijdse, vlotte en humorvolle manier tot leven brengen, met behulp van alle oude voorwerpen van hun oma, die dit verhaal zo mooi kon voordragen.
Mooi hoe de twee dit van oorsprong verdrietige verhaal neerzetten, zonder dat het afbreuk doet aan het geheel. De dromen van het meisje worden op een creatieve manier nagespeeld, en de lichtheid ervan zit hem vooral in hun grappige woordspel, de chaotische manier van vertellen en de interactie met elkaar en de violist. Alsof ze inderdaad ter plekke op die zolder bedenken hoe ze dit verhaal gaan vertellen.
En als op het einde de oma dan toch het meisje komt halen en ze allebei een sterretje worden, voelt dat als een warm en mooi einde. Een verdrietig verhaal dat een grote glimlach teweegbrengt; knap gedaan door dit theatergezelschap.
Anita van den Bogaart
In de interactie met het publiek worden de kinderen als vanzelf meegezogen in het verhaal. De voorstelling speelt zich af op de zolder van de oma van de twee speelsters – makers/acteurs Anke Engels en Vimala Nijenhuis- die het verhaal van Het meisje met de zwavelstokjes op een eigentijdse, vlotte en humorvolle manier tot leven brengen, met behulp van alle oude voorwerpen van hun oma, die dit verhaal zo mooi kon voordragen.
Mooi hoe de twee dit van oorsprong verdrietige verhaal neerzetten, zonder dat het afbreuk doet aan het geheel. De dromen van het meisje worden op een creatieve manier nagespeeld, en de lichtheid ervan zit hem vooral in hun grappige woordspel, de chaotische manier van vertellen en de interactie met elkaar en de violist. Alsof ze inderdaad ter plekke op die zolder bedenken hoe ze dit verhaal gaan vertellen.
En als op het einde de oma dan toch het meisje komt halen en ze allebei een sterretje worden, voelt dat als een warm en mooi einde. Een verdrietig verhaal dat een grote glimlach teweegbrengt; knap gedaan door dit theatergezelschap.
Anita van den Bogaart
